Kiedy zastanawiamy się nad sensem reformowania szkolnej humanistyki, zwykle sięgamy myślą ad fonets, do kulturowych źródeł, by tam szukać możliwie najtrwal-szych fundamentów aksjologii humanistycznej. Taki powrót wydaje się dzisiaj szczególnie potrzebny. Już ponadroczne funkcjonowanie reformy w szkole podstawowej obnażyło sporo dylematów realizacyjnych nowych (ale czy na pewno?) treści programowych przedmiotu „język polski” w zmienionej strukturze organizacyjnej szkolnictwa (Z. Budrewicz).