Złomoty, milipanci i bubeki, czyli dlaczego warto pogłębić ogląd powieściowego słowa we "Wrońcu" Jacka Dukaja

Abstract

Niniejszy tekst odnosi się do znakomitego Wrońca Jacka Dukaja. Ten współczesny pisarz w 2009 roku ogłosił drukiem książkę, która zaciekawia tematyką, doborem leksykalnych środków stylistycznych oraz perspektywą bogatego repertuaru nawiązań do różnorodnych źródeł literackich.

W komunikacie przyjrzałam się nie tylko treści Wrońca, ale także organizacji jego materiału językowego. Na styl artystyczny dzieła literackiego Dukaja wpłynęły między innymi gra słów i dowcip językowy, a zabiegi delimitacyjne oraz opracowanie graficzne uwypukliły znaczenie, nierzadko zakamuflowanych, wypowiedzi narratora. „Rozczytanie” tychże z kolei pomogło mi odnaleźć drugie dno powieści, a także zadać pytanie o wiek czytelnika Wrońca i o zasadność włączenia go do kanonu lektur szkolnych.